Borówczane Skały (7)

 Chwila odpoczynku przy strumieniu.

Konsultuję się z mapą. Tak, jestem w miejscu, gdzie mam zejść ze szlaku. 

Przez chwilę idę taką przecinką. Bez szlaku, ale widać, że jest to pewnego rodzaju droga i nawet widać ja na mapie. 

Dobra, koniec drogi. Mapa i telefon oboje twierdzą, że należy ustawić się twarzą do zbocza i dawać pod górę. Biorę głęboki oddech i ruszam. 

Nie ma za wiele możliwości fotografowania, bo droga jest ciężka. Najpierw przedzieram się tym suchym podłożem z poprzedniego zdjęcia, potem dostaję się w strefę bardziej zieloną, czasem widać niebo, nawet Szrenica przebłyskuje gdzieś tam. Trzeba ostrożnie stawiać nogi, bo teraz dla odmiany podłoże niebezpieczne, borówkowe krzaki do kolan albo wyżej, kamienie, jakieś lisie nory... Posuwam się wolno, bo na dodatek jeszcze cały czas patrzę w telefon, czy dobrze idę. Wygląda na to, że jestem już niedaleko. 

I wtedy nagle..... widzę je przed sobą za drzewami!!!! O rany!!!! Trafiłam!!!! Jeszcze tylko kawałek między drzewami. Zwalniam jeszcze bardziej, żeby przed samymi skałami nie stanąć tragicznie i sobie czegoś nie złamać albo nie skręcić. Bo kto by mnie tu znalazł? 

I wreszcie są w całej okazałości!!!!

Trzeba jeszcze tylko przedrzeć się przez borówczane zarośla (nazwa tych skał jest teraz dla mnie zupełnie zrozumiała) i już będę mogła ich dotknąć.