Idziemy w Izery! (14)

Dziś dotrzemy do Gierczyna.
Tak wygląda z oddali.

Jak widzicie, droga, którą szłam coraz bardziej zatapiała się w otaczającej ją zieleni. ;) Ale wiedziałam, że dobrze idę, bo RAZ pojawił się znak szlaku. ;)
Kiedy zeszłam już całkiem na dół i dotarłam do drzew, które tam widzicie, ścieżka na moment prawie przestała istnieć. Było grubo. ;)
Ale zaraz potem wytoczyłam się przez jakieś zarośla na bardziej ludzką trasę. Przy której trafiłam na takie oto wyznanie na dawnej wieży strażackiej. :)

Czyż nie urocze? :D
W Gierczynie jest dużo ładnych domków. Ten był nawet pewnego rodzaju zabytkiem, miał bowiem tabliczkę. Cudny. Jak chatka krasnoludków. Mogłabym w nim mieszkać. :)

A to kościół w Gierczynie.

Wnętrza nie zwiedzałam, ale obeszłam dookoła .
Wychodząc z kościoła znalazłam wreszcie dojście do obiektu, który był na mojej liście "koniecznie zobaczyć". Ukryli go na bocznej uliczce tak, jakby chcieli, żeby tam nikt nie dotarł!
Oto Gierczynówka.

Niestety nie dało się nic w niej zjeść, bo zamknięte. Jak pech, to pech!
Pożywiłam się więc swoimi zapasami (skromnymi, bo liczyłam na obiad w Gierczynówce!!!) przy drodze do Mlądza, na której odbyłam miłą pogawędkę z panią prowadzącą rower załadowany różnymi rzeczami po dach (ok, rower nie ma dachu, ale wiecie o co mi chodzi ;p). Pani była pełna podziwu, że przyszłam tu na nogach ze Świeradowa. Byłam z siebie dumna! :)))

P.S.Dziś troszkę więcej zdjęć bo znikam na pewien czas. Jadę odwiedzić przyjaciółkę pod Kraków, a potem kolegę w Nakle - pod warunkiem, że pozbędzie się paskudnego przeziębienia. Wracam najpóźniej w przyszły wtorek i opowiem Wam ciąg dalszy. :)

Idziemy w Izery! (13)

Przez dłuższy czas trasa była raczej spacerowa. Mogłam więc podziwiać różne rzeczy na szlaku. Na przykład kwitnącą forsycję.

Okazało się, że za forsycją kryje się całkiem miły staw, zrobiłam więc sobie krótką przerwę.

A potem trochę zginęłam. Musze powiedzieć, że oznaczenia szlaków w Izerach pozostawiają wiele do życzenia. Znaczki są w bardzo dużych odstępach, a już najbardziej mnie wkurzyło, że nie było znaku na zakręcie! Poszłam dalej asfaltem, zamiast zejść w tę oto polną drogę.

Na szczęście zeszłam nieduży kawałek, bo po lewo pojawił się wielki opuszczony budynek, zainteresowałam się nim, zaczęłam oglądać, sprawdzać na mapie i wydało się, że źle poszłam. Wróciłam, obejrzałam to miejsce prawie z lupą, ale nie było znaku. Straciłam tam sporo czasu, ale postanowiłam zaufac mapie i swoim umiejętnościom czytania jej. I poszłam w łąkę. ;)

Idziemy w Izery! (12)

Dziś zaczynamy kolejny słoneczny dzień w Izerach! :)
Z tego powodu ruszyłam w najdłuższą trasę tego pobytu - zielonym szlakiem do Gierczyna.
Zjechałam na dół kolejką gondolową, żeby oszczędzić siły. Przeszłam przez miasto i po drugiej stronie zobaczyłam Kwisę.

Potem trasa biegła przez mini osiedle domków jednorodzinnych, a w pewnym momencie obejrzałam się za siebie i zobaczyłam Stóg Izerski. Nie mogłam uwierzyć, że odeszłam już tak daleko!

Następny kawałek trasy nie został uwieczniony na zdjęciu, bo był tak stromy, że wszystkiego mi się odechciało. ;)
Ale jak już weszłam, to złapałam szlak rowerowy, więc było dużo łatwiej, choć było to spore zakole, omijające Sowią Górę. Za to rosły piękne brzózki. :)

Po odpoczynku na stercie ściętego drzewa ruszyłam ostro dalej, bo wiedziałam, że przede mną jeszcze kawał drogi.

Idziemy w Izery! (11)

Dziś ostatni dzień chodzenia po mieście.

"Szarotka" to jeden z bardziej znanych   domów wypoczynkowych.

Jeszcze jedna fontanna w Parku Zdrojowym.

A tu Dom Zdrojowy. Strasznie wielki! Nie wiem, czy pobyt w takim olbrzymie jest dobrym pomysłem... Czekam własnie na przydział sanatorium. Ale by było jakby mnie wysłali własnie tu! :)))

Idziemy w Izery! (10)

Dziś nadal wędrujemy sobie po Świeradowie.

Kościół św.Józefa.

Fontanna w parku.

Jedna z ulic. Która? Sienkiewicza? Wczasowa? Zakopiańska? Jeszcze inna?
Jak ktoś wie - można pisać w komentarzu. Nie zapisałam od razu i teraz już...

Idziemy w Izery! (9)

Następnego dnia pogoda się poprawiła, więc zeszłam zwiedzać Świeradów- Zdrój.

Napiłam się, choć zasadniczo mi nie wolno. ;)

Wszędzie obecny. :)

Hotel z pięknym rododendronem. :)

Idziemy w Izery! (8)

A teraz o wyprawie, która była klęską. ;)
Po pierwsze lało.
Tak bardzo, że prawie bałam się wyjąć telefon, żeby zrobić zdjęcie tego oto pomnika.

Po drugie chmury wisiały nisko i była mgła. 

Weszłam na platformę widokową na górze Smrk, ale nic z niej nie widziałam. ;)

Wyskoczyłam spod dachu biegiem, zrobiłam zdjęcie samej platformy i biegiem wróciłam z powrotem pod dach, zobaczyć gdzie mam teraz iść. 

Plan zakładał zejście do Czerniawy Zdrój. Tylko że za nic nie mogłam znaleźć, gdzie jest to zejście!!! Kręciłam się cztery razy w tę i z powrotem, znalazłam zejście na czeską stronę i parę innych ścieżek, ale szlaku do Czerniawy nie mogłam zlokalizować. 

To po trzecie - oznaczenia w Izerach są dość ... nieznaczne. ;) 

W końcu uznałam, że droga chyba prowadzi tędy. 

 Jeśli komuś się to zdjęcie wydaje znajome, to się nie myli. Pokazywałam je już kiedyś pod hasłem "Tędy mam zejść? Chyba żart!"
Próbowałam zejść. Jak czwarty raz nalało mi się do buta bo wpadłam do pół łydki w jakiś grząski teren uznałam, że to nie ma sensu.
Dobrze, że pani właścicielka w schronisku Na Stogu Izerskim to kobieta z wielkim sercem. Poratowała mnie wtedy skarpetkami jako dodatkiem do kapuśniaku jak zobaczyła, że mam gołe stopy w kapciach. Wszystkie skarpety miałam już mokre/niewyschnięte po ostatnich dniach...
To po czwarte - tam ciągle pada. ;)

Idziemy w Izery! (7)

Następnego dnia zaczęłam od śniadania. Jadalnia w schronisku Na Stogu Izerskim jest bardzo klimatyczna.

Trochę mi się zamazało to zdjęcie, ale i tak chyba widać, co mam na myśli. ;)

Po śniadaniu wyjrzałam na Świeradów.

Jak widać pokazało się słońce i świat wyglądał pięknie.
Przynajmniej w tę stronę, bo jak popatrzyłam w prawo, to tam już były chmury.

 Ten biały daszek to górna stacja kolejki gondolowej na Stóg Izerski.

A ciekawe, kto z Was zauważył coś dziwnego na poprzednim zdjęciu. Nie? To teraz wróćcie i spójrzcie po prawej stronie. ;)
To Duch Gór!!!
Wygląda zupełnie jakby się wynurzał z drzew, prawda? Świetnie go tam umieścili. :)

Idziemy w Izery! (6)

Po dość długiej wędrówce dotarłam (mocno mokra mimo peleryny itd) do Kamienia Zofii.

Na Łączniku jest skrzyżowanie kilku szlaków i, na szczęście, daszek z ławkami dla turystów. Mogłam zdjąć pelerynę i zjeść coś. Na stojąco, bo ławki były mokre - dach przeciekał. ;)
Pod tym samym daszkiem schował się pan z psem marki York. Psina najwyraźniej uważała mnie w tej pelerynie za stworzenie nie z tej ziemi, bo tak szczekała, że chyba w Pradze było słychać. Jak zdjęłam pelerynę, to przestała.  ;)
Z góry zeszło troje turystów, którzy byli ubłoceni po kolana i stanowczo odradzili mi pójście na skróty. Ruszyłam więc ponownie drogą okrężną. Miałam już trochę wszystkiego wyżej uszu, zwłaszcza deszczu, kiedy wyszłam zza zakrętu i zobaczyłam ten oto piękny widok na drugą stronę Gór Izerskich. Od razu mi się polepszyło. ;)

I na dodatek przestało padać!!!
A po niedługiej chwili zza zakrętu wynurzyło się schronisko na Stogu Izerskim.

A więc kolejny etap wędrówki zakończony - tu miałam nocować.

Idziemy w Izery! (5)

Dziś chciałam pokazać różne rzeczy, które można napotkać idąc przez Izery.

Jak na przykład cudowną brzozę.

Albo uroczy strumyczek. Ten nazywa się Tracznik.

A co jakiś czas praktyczne schowanko dla turystów.

Bardzo przydatne w czasie deszczu. Można zdjąć na chwilę pelerynę, usiąść i w spokoju zjeść coś. W czasie upału też się przydaje bo chroni przed słońcem, ale ponieważ mi się w trasie rozpadało, to przede wszystkim pomyślałam o schronieniu przed deszczem. ;)

Idziemy w Izery! (4)

Tak się prezentowała Chatka z pewnego oddalenia, z żółtego szlaku w kierunku Stogu Izerskiego.

Tak, wiem, to nie jest najkrótsza droga. Ale na krótkości mi nie zależało, raczej na tym, żeby trasa nie była zbyt wymagająca - w końcu niosłam na plecach cały swój dobytek, a w kolanach miałam już dwa tygodnie Karkonoszy.

Plus patrząc na niebo (i prognozę pogody) wolałam mieć wodę raczej tylko z góry. ;) Więc wybrałam coś, co bardziej zdawało się drogą niż ścieżką. ;) Przynajmniej na mapie. ;)

No i lało! Najpierw kropiło, potem padało, potem lało! Ale ogólnie szło się fajnie. Nie mogło być inaczej - w takich okolicznościach przyrody? :)

Idziemy w Izery! (3)

Dotarłam na kolejny pobyt w Chatce Górzystów! Tym razem nocowałam w pokoju o nazwie "Stara kuchnia". Byłam ja, potem dobiły jeszcze dwie dziewczyny. Oto widok z mojego okna.

Cudownie, prawda?
Na kolację oczywiście naleśnik z jagodami. To już tradycja.
A taki widok był wieczorem.

Tym razem noc była bardzo spokojna, ani bębniącego deszczu, ani wyjącego wiatru. Gospodarz i te dwie dziewczyny z mojego pokoju prawie do świtu grali na gitarze i śpiewali. Spało mi się rewelacyjnie.
Taki widok był z Chatki rankiem.

Rano na paluszkach wyniosłam swoje manele z pokoju, żeby dziewczyny mogły jeszcze pospać, zjadłam śniadanie i w drogę. Kierunek : Stóg Izerski!

Idziemy w Izery! (2)

Ze Stacji Turystycznej Orle ruszyłam w stronę Chatki Górzystów.

Niedaleko od Orlego spotykamy Izerę. Trochę się chowa w lesie najpierw, ale w końcu się prezentuje w całej krasie, a nawet jest na tyle towarzyska, że zapewnia do siebie dojście. Jak ktoś lubi moczenie nóżek w zimnej wodzie, to tu widać najlepsze do tego miejsce.
A potem idziemy dalej!

Jak widać, Izery nie są bardzo strome, a droga szeroka i równa. Idzie się jak na spacer i można podziwiać widoki. Na przykład izerskie choinki, które są takie równe, że tylko je ubrac na Wigilię w bombki. :)
A Izera nam pluska z boku!

Dobrze, że tego dnia nie było upału, bo ma ta droga jedna wadę - nie ma na niej za dużo cienia. Można się podsmażyć...

Idziemy w Izery! (1)

Czyli daję im drugą szansę!
Ruszyłam ze Szklarskiej Poręby Górnej, pociągiem, do Jakuszyc. Miałam więc możliwość pożegnania Szklarskiej pod dworcem.

Jak widać Szklarska nie była zadowolona, że ją opuszczam, bo zachmurzyła czoło. ;)

Dojechałam do Jakuszyc i ruszyłam w drogę.

Nie padało, ale wiadomo, że lubię wodę, więc każdy strumyczek to postój. ;)

Po niedługim czasie dotarłam do pierwszego punktu na trasie - Stacja Turystyczna Orle.

Polecam pomidorową. Jest tak gęsta, że łyżka staje. :)