Pięciodniowa wyprawa pożegnalna (1)

Pod koniec każdego pobytu w Szklarskiej Porębie robię obejście ulubionych miejsc, żeby się pożegnać do następnego razu. Dziś zaczynam serię wpisów o pożegnalnej wyprawie z 2017.

Poznajecie, gdzie się wybieram na początek?
Tak, Śnieżne Kotły.

Chmurka nadciąga.

Szrenicki Kocioł.

Szrenica ze schroniskiem.

Przy czerwonym szlaku Szrenica - Kotły jest kilka takich zagłębień z wodą. W zależności od tego ile jest wody, widać jak dawno temu padało. Tu całkiem pełne.

Kosodrzewina.

Jeden z moich ulubionych punktów na tej trasie. Po lewo Łabski Szczyt, na środku przekaźnik TV.

Na stronę czeską: tamtędy potem wrócę.

Dwa wodospady (6)

Jeszcze parę chwil w towarzystwie uroczej Szklarki. :)

I pora wracać. Powoli, bo upał.

Na szczęście droga powrotna prowadzi przy rzece Kamienna.

A nad wodą zawsze jest chłodniej.

I można usiąść i włożyć nogi do zimnej wody.

Siedziałam tak sobie, siedziałam, a górą szli ludzie i się interesowali, jak mi tam jest.

Było baaaardzo fajnie, nawet mi nie przeszkadzało, że samochody jeżdżą zaraz za rzeką, ale one sa odgrodzone murkiem i w zasadzie prawie nie było ich słychać.

No to się zaczęli ludzie dołączać. 

I tak oto zrobiliśmy plażę nad Kamienną. :)
To był bardzo miły dzień, a dzięki wodzie - jeszcze milszy. :)

Dwa wodospady (5)

Idziemy nad drugi wodospad!

Po drodze mijamy Kościół pw św. Maksymiliana Kolbego.
Ponieważ starałam się iść jak najbardziej cieniem, poszłam wcześniej nieodkrytą ścieżką i tak oto znalazłam się przy siedzibie Nadleśnictwa Szklarska Poręba. Ładnie, prawda?

A tu przydrożny kamień z dziurką. ;)

I już jesteśmy nad drugim wodospadem.

Szklarka grzeje się w promieniach słońca.

Zza drzewa.

I centralnie.

Dobrze jest zmienić swoje zwyczaje, zazwyczaj nad Szklarką jestem przed południem, a nad Kamieńczykiem po południu. Odwróci się tę sytuację i są całkiem inne zdjęcia.

Dwa wodospady (4)

Gotowi na jeszcze parę ujęć Kamieńczyka?

Taka masa wody...

Słońce oświetla górną część.

Boczne skały.

W całej okazałości.

Ostatnie spojrzenie.

I już wychodzimy z wąwozu, A strumień Kamieńczyk przelewa się - jakżeby inaczej - po kamieniach.

Ruszamy do drugiego wodospadu. W dół czerwonym szlakiem, a potem skręciłam w boczną drogę bez szlaku, która prowadzi do ulicy Mickiewicza. Na skróty. ;)

Dwa wodospady (3)

Zostajemy nad Kamieńczykiem.

Pojedyncza strużka.

Słońce na brzegu.

Słońce w wodzie.

A na dnie monety od tych, co chcą tu wrócić.

Jeziorko Kamieńczykowe.

Ściana wody.

Spada z hukiem.

Tylko wejść i stanąć pod tym prysznicem. ;)

Dwa wodospady (2)

Dziś nadal siedzimy przy Wodospadzie Kamieńczyka.

Jak ja to mówię "My beloved". :)))

Brzeg.

Drzewa na górze wąwozu.

Ściany wąwozu.

I z powrotem na wodę.

Jak srebrne włosy jakiegoś Targaryena. ;)

I chłód, mimo słońca już mocno grzejącego.

Dwa wodospady (1)

Pewnego bardzo upalnego dnia stwierdziłam, że temperatura wymaga dnia na luzie.
Dwa wodospady okazały się świetnym pomysłem.

Bliżej mam do Kamieńczyka. Wychodzę z domu, chwila moment i już jestem w lesie, w chłodzie.

A obok ścieżki zazwyczaj coś płynie. ;)

A potem zejście do chłodnego wąwozu.

Zza zakrętu wyłania się Kamieńczyk.

I już z bliska!

Szybko spada i się zamazał. ;)

Słońce zagląda do wąwozu.

Uwielbiam siedzieć przy Kamieńczyku. :)